მაშინ, როცა…

მაშინ, როცა სტამბულიდან დადებითი ემოციებითა და თავგადასავლებით დატვირთული ბრუნდები, დაესწარი საყვარელი როკ-ჯგუფის კონცერტს და მშვიდად (ან, არც ისე მშვიდად) გეძინა ლურჯი მეჩეთის კალთებთან დაცემულ კარავში… როცა ჯერ კიდევ ,,Strange Kind of Woman” ჩაგესმის ყურებში და თვალწინ ბებერი გილანი გიდგას, ტელევიზორს რთავ და რეალობას უბრუნდები… ხედავ ამბოხებულ ხალხს, რომლებიც ნიღაბაფარებულნი, ხელჯოხების ქნევით მშვიდობიან პროტესტზე საუბრობენ; ხედავ სპეცრაზმელ ჯარისკაცებს, რომლებიც უმოწყალოდ სცემენ ,,მშვიდობიან მომიტინგეებს” და თავისა და სახის არედან მჩქეფარე სისხლიც არ მოქმედებს მათზე, რომ ხელი აუკანკალდეთ, გაჩერდნენ ან სხვა მომიტინგისკენ მიმართონ ძვლისმსხვრეველი ხელკეტი.

ორივე მხრიდან წარმოჩენილი უკიდურესობა ზიზღს გგვრის და სურვილი გიჩნდება ტელევიზორი ,,მაჩკა” პარკში მოწყობილ სცენად იქცეს, ისევ გლოვერნაკლულ Deep Purple-ს ხედავდე და მსოფლიოს ყველა დროის, ერთერთ, საუკეთესო ვოკალიოსტს უსმენდე, მაგრამ ტელევიზორი ტელევიზორად რჩება და მშიერ ხალხს, კვლავ უმოწყალოდ სცემს მაძღარი სპეცრაზმი… მიტინგზე შეკრებილმა ხალხმა არ იცის რას ითხოვს, რა მიზანს ემსახურება მათი ქალაქის ცენტრში დგომა, უბრალოდ შიათ და შეპირებულმა საკვებმა და მცირეოდენი ფულის აღების იმედმა მიიყვანა იქ…

პურს იღებენ, სანახაობის შექმნა კი თავად უწევთ…

არც სპეცრაზმელმა იცის რა დაუშავა იმ ადამიანმა, რომელსაც ასე გამეტებით ურტყამს, მაგრამ არ უნდა, მის ოჯახსაც მოშივდეს და შვილს ჩიტის რძე მოაკლდეს.

ამ ყველაფრის შემხედვარეს გული მტკივა, რომ ქართველებს არ ესმით ერთმანეთის და ერთმანეთს ჭამენ (რაოდენ პათეტიკურადაც არ უნდა ჟღერდეს). მახსენდება ერთი კვირის წინ ქალაქ სამსუნთან არსებული სასადილო, სადაც თურქმა სკორპიონსმა ორ ქართველს გვითხრა: ,,მე, როგორც მუსულმანმა, მინდა პატივი გცეთ, როგორც ჩემს ქრისტიან ძმებს”… საოცარია: თურქ მუსულმანს შეუძლია პატივი სცეს და შეიყვაროს ქართველი ქრისტიანი; ქართველი კი ერთმორწმუნე ქართველის დამხობაზე ფიქრობს! (2 პლიუსი ერთმანეთს განიზიდავს! – ნუთუ ხალხიც მოლეკულებად იქცნენ?)

არასდროს ვყოფილვარ პატრიოტიზმით უაზროდ განმსჭვალული და არასდროს მიფიქრია, რომ ქართველები რჩეული, საუკეთესო და ყველაზე ნიჭიერი, მაგრამ ზარმაცი ერი ვართ. არ ვფიქრობ, რომ ქართველები ფრანგებზე, ამერიკელებზე, თურქებზე, რუსებზე, ჩინელებზე ან იაპონელებზე უკეთესები ვართ, მაგრამ ნურავინ იფიქრებ, რომ საქართველო არ მიყვარს. მიყვარს, მიყვარს, მაგრამ ინდივიდუალიზმის მომხრე და სტერეოტიპების უარმყოფელი ადამიანი ვარ… უბრალოდ მტკივა ეს ყველაფერი (ისევ პათოსი?..) და მეც ვთვლი, რომ

,,ქართველი რომ ქართველს ესვრის,

ტყვია ხვდება საქართველოს!”

მაშინ, როცა ამ ყველაფერს ფიქრობ და უყურებ, გესმის მოვლენების განვითარებასთან დაკავშირებული უამრავი მოსაზრება, საუბარი – სამოქალაქო ომზე, რევოლუციასა და სახელმწიფო გადატრიალებაზე… მსხვერპლი, სისხლი, კვნესა, ტირილი… აუტანელია ამ ყველაფრის გაძლება, დგები, მოსაწევად გადიხარ აივანზე და მაშინ, როცა საზიზღარხმიანი წამყვანის ხმა ყურს ეფარება, ვიწრო ქუჩიდან სასწრაფო დახმარების მანქანის ,,კივილი” გესმის, რომელიც სასიკვდილოდ დაჭრილი 17 წლის ბიჭის გადასარჩენად მოჰქრის დანგრეულ გზებზე… დაჭრის მიზეზი გაინტერესებთ? – კაი ბიჭის შეყვარებულთან ერთად სეირნობის დროს დაუნახავთ, აკრძალვაზე კი ,,თავხედურად” უპასუხია: ,,კლასელია, ვმეგობრობთ და დიდი ამბავი ერთად თუ გამოვალთ სკოლიდან და ცოტას გავისეირნებთო”. საცოდავმა ვერ გათვალა, რომ ქუჩაში ,,ენის ტლიკინი” უზრდელობად ითვლება, უზრდელები კი ბოზები არიან!..

სანამ სასწრაფოს ხმა ნელ-ნელა მიწყდება კომპიუტერთან მიდიხარ, ყურსასმენებს იკეთებ და ბოლო ხმაზე რთავ When a Blind Man Cries, ფეისბუქზე კი ახლადშექმნილ გვერდს ხედავ სახელწოდებით ,,აღარ გვინდა საქართველოში”, უყურებ და არ გიწევს ფიქრი იმაზე თუ რას შეიძლებოდა გამოეწვია ამ გვერდის შექმნა…